asosyal sözlük yazarlarının karalama defteri

sabahın şu saatinde tam beş dakika önce bir zamanlar çok yakın bildiğim, beraber ağlayıp beraber güldüğümüz yeri geldiğinde gözyaşlarını ellerimle sildiğim gecenin alakasız bir saatinde birbirimize iyi ki dediğimiz bir arkadaşımın twitter’dan bile takipten çıktığını gördüm. sorabilseydim bir şeyler ilk sorum neden olurdu, ciddi anlamda anlamadığım o kadar çok şey var ki, kırılan tarafın bu şekilde davranması gereken tarafın ben olmam gerektiğini sanıyordum ben. hayır, afalladım biliyor musunuz? boşluğa baktım bir süre öyle. daha geçenlerde adı geçti. güzel yâd ettim. bir insanı hatırlamaya layık buluyorsam çünkü iyisini söylerim kötüsünü değil. ama şaşırdım. ha şöyle de bir şey var. birini takipten çıkmak öyle kara parçalarını birbirinden ayıracak denizlerde yarıklar yaratacak bir olay değil ama bir tek orası kalmıştı yani. allah yolunu bahtını açık etsin. hep mutlu olsun çok mutlu olsun. çok hak etti. kimse bilmese de ben bilirim. keşke konu buralara gelmeseydi diyordum bazenleri ben, ama görüyorum ki cidden arkadaşlığımızdan, dostluğumuzdan, kız kardeşliğinizden minicik bir damla bile kalmamış içinde. ama ben onun gibi değilim. kalbim kırık evet. lakin bu şekilde de olmasına gerek yoktu bence. neyse umarım herkes kendi hayatında hedeflerine ulaşıp çok mutlu olur. dipnot: kendi değersizliğimi bir türlü algılayamamış olmam da benim ayıbım.

Hayatın dönüşleri, kavşakları öyle beklenmedik zamanlarda çıkıyor ki insanın karşısına. "Ne oluyoruz birader" diye sorasım geliyor. Yaklaşık 5 senedir depresyon ve anksiyeteyle uğraşıyorum. Bir süredir hayatımın amacı yok ve monoton bir akışın içine sıkıştım. Uzun süredir kalbim kimse için çarpmadı, sıcak duyguları unutmaya başladım. Sonra biri öyle çıkageldi, buz tutmuş kalbimi tekrar ısıttı. Sadece var olması bile sabah kalkabilmem için güç veriyor, yüzünü her gördüğümde kalbim ritmini şaşırıyor, onu düşünürken suratımda şapşal liseli ergen gülümsemesi beliriyor, sesini duymak için bahaneler sıralayıp duruyorum. Benim dönüşüm garip bir yol ayrımından geldi. Bana hiç yapmam dediğim şeyler yaptırıyor. Şimdi gidip alttan aldığı dersi geçebilmesi için ben de çalışıcağım mesela. Yarın da ona yardım etme bahanesiyle buluşacağız. Bak bak palavralara bak, delikanlı gibi çıkıp ben sana az uz değil epey kaptırdım kendimi de diyemiyorum ki. Ama kabul edelim hadi. Bize aşk gibi mükemmel bir lütfu bahşeden mâşuklarımıza bazı fedakarlıklar borçluyuz.

Kendi kendime küsüp barıştığım çok zaman oluyor. Ve ben bunu kimse itiraf edemiyorum. Bağımlı kişiliğim yalnız kalmaktan oldukça korkarken bir tarafımda kendi bireyselliğimi destekliyor. Bu ikilemler içinde yok oluyorum..

Kimi karalıyoruz ?

25.06.2022 Yine sensiz hiçbir şeyin tadının olmadığını anladığım bir gün daha geçirdim. Bir şeylere tatsız tatsız da başlatsan beni yine de sevince insan arıyor gözleri. Bugün sayısız kez gözüm doldu. Ara ara taştı da. Belli etmemek çok zordu diğer insanlara. Canım yandı. Çok isterdim bugün olmanı. Çözüm bulunamıyor tam olarak bazı şeylere biliyorum. Koca bir yoruldum kelimesiyim. Bunu da biliyorum. O kadar ihtiyacım var ki biraz soluklanmaya.

Öyle bi defterim hicbir zaman olmadı olsaydı içimi dökerdim kesin tutamazdım kendimi ve ailem hepsini okurdu sanırım. bu durum beni çok yaralıyor çünkü hiçbir şeyi içime sine sine yapamadım bu yüzden.

Bedenimin gevşeyip göz kapaklarımın kapanmadığı zamanlarda ruhumun dinlenmek üzere kendine yer edindiği bir köşeydi burası. Belki bir ağlama duvarı değildi, Tanrı’ya yakarmak da bana göre değildi ama sonunda kıramayacağım bir şey bulmuştum ve kime, neye seslendiğimi dahi bilmiyordum. “Aklına gelen ilk şeyin Tanrı olduğu anlarda çaresizliğin dışında hiçbir şeyi bilemezsin.” Tanrı dahi kırılırdı bir umut kırıldıysa da şeytana kırılmıştı ilk ve son defa. Nokta atışı olan o kırık da şeytanın kaderine ilk defa saplanmış ve çivi gibi saplanan bir son, bir sonsuzluk getirmiş o kırık parçaları da onun sonsuz kaderini çizivermişti. Ne nokta atışının çivi gibi hayatımıza çakıldığı olaylar ne de o çivinin çakıldığı an oluşan kırık parçalarının zamanın üzerine çizik attığı olgular asla silinmezdi. Tanrım! Yaşadığım o tek kırgınlık sana karşıydı ve şimdi ben sana karşıyım. Kırgınlığım sert ve sivri bir metal parçasının kaderime saplandığı uzun çizgileri oluşturmuştu. Parçalarının keskinliği ruhumu kanatırdı hep ama oluşan o uzun çiziklerin sonu nereye gidiyor bilmiyorum, bilemeyeceğim.

Bir bakışından duruşundan, sesinin tonundan ne halde olduğunu anlayabilmek. Destek olabilmek demek bence sevgi. Hiç beklemediği bir anda yüzünü güldürebilmek, belki bir hediye almak mutlu etmek. O mutluluk için her şeyi göze alabilmek demek bence. Öyle çok kocaman şeylere gerek yok. Çok uzun vakitlere de. Attığınız bir mesajın aradığınız iki dakikanın içinde varlığınızı ve sevginizi hissettirebilmek bence olay. Sürekli özlemek de yorucu. Çok yorucu hem de. Yıpratıcı yani bir noktada.

İç dökme gibi bir başlık vardı bulamadım buraya ağlayayım dedim. Dün abimler ve erkek kardeşimle görüntülü konuştu annem babam. O kadar keyif aldılar ki. Neşe geldi eve. İyi de oldu. Ben de bu tabloda ne kadar sırıttığımı fark ettim. Mesela şu an dolan gözlerime de gerek yok yani. Zaten her şeyi biliyordum. Bu his yabancılaşma bile değil. Tanıdık yani. Bir süredir anksiyete ilaçları kullanıyorum ama nasıl bir durudayım bilmiyorum. Neyse mutlu aile tablosundayken yaklaşık bir saat konuşmanın ardından neira nerde ya dedi biri ancak gelebildim akıllarına. O çok mutlu hayatlarının pencerelerinden bakan canım abilerimden biri neira niye böylesin gerginsin üzgünsün dedi. Böyle görmedik abicim biz seni gerginlik akıyor yüzünden diye ekledi. Diyemedim ki tok açın halinden anlamaz misali siz nasıl anlayacaksınız benim ne hissettiğimi. Anneniz kara bir sülük sadece kanımı canımı emmiyor aynı zamanda ruhumu da çekiyor içine diye. O kadar basit bir şeyden çıkan kavga yüzünden bir haftadıe konuşmuyoruz bile.. her neyse bunlar rutin. Asıl mevzu neşemi çok özlemem. Hem de oldukça çok özlemem.